زنگ اضطراری بدهی ملی دوباره به صدا درآمد. طبق روند مالی ماهانه که روز گذشته توسط وزارت استراتژی و دارایی منتشر شد ، در پایان ماه نوامبر سال گذشته بدهی دولت مرکزی بالغ بر 86.2 تریلیون وون بود. در یک ماه 13.4 تریلیون وون افزایش یافت. با توجه به اینکه بدهی دولت محلی نزدیک به 30 تریلیون وون است ، تخمین زده می شود که در ماه نوامبر بدهی ملی بیش از 850 تریلیون وون باشد. اگرچه دولت قصد دارد با بازپرداخت اوراق قرضه دولتی بدهی دولت را به 84.9 تریلیون وون تا پایان سال کاهش دهد ، اما ما نمی توانیم ترس از انفجار بدهی را برطرف کنیم. دلیل اینکه سرعت بدهی دولت به سرعت کند می شود ، به دلیل کسری مالی زیادی است که درآمد مالیات کاهش می یابد و هزینه های دولت پس از گسترش کرونا 19 افزایش می یابد. از ژانویه تا نوامبر سال گذشته ، کسری مالی اداری 98.3 تریلیون وون بود.

من بیشتر نگران آینده هستم. پیش بینی بدهی دولت برای سال جاری 956 تریلیون بوی بد است. حتی اگر فرض کنیم بودجه اضافی تا اواسط سال گذشته تنظیم شده باشد ، بدهی ملی 970 تریلیون وون است که تقریباً 1000 تریلیون وون است. هنگامی که دولت مون جائه این افتتاح شد ، بدهی ملی 660 تریلیون بوی بد بود. آنها پس از چهار سال و نیم در قدرت ، بیش از 300 تریلیون بوی بد را بدست آوردند.

در این شرایط ، افراد مسن پاسپورت صدای خود را بلند می کنند تا قبل از انتخابات میان دوره ای شهردار سئول-بوسان در ماه آوریل ، چهارمین صندوق کمک به حوادث را به همه شهروندان بدهند. حتی در دولت ، افراد کمی نگران بدهی هستند. اصطلاح “ثبات مالی” پس از آنکه معاون نخست وزیر ، هنگ نام کی اعلام کرد “ما نسبت بدهی دولت به تولید ناخالص داخلی 40 درصد را مدیریت خواهیم کرد” ، تابو شد ، اما توسط رئیس جمهور مون جائه چین منتشر شد. از آنجا که قانون مالی پیشنهاد شده برای جلوگیری از وخامت مالی ، به عنوان یک تمایل به کسری مالی تبدیل شده است ، دیگر چه می توانم بگویم؟

رئیس جمهور مون دیروز در سخنرانی سال نو خود گفت: “در نیمه اول سال ، ما به سرعت بودجه زیادی را اجرا خواهیم کرد تا اقتصاد ما بتواند تا سطح قبل از تاج 19 بهبود یابد.” ناگفته نماند که همه منابع مالی برای بودجه توسعه یافته و دوره جدید کره اعلام شده توسط رئیس جمهور از طریق امور مالی است. سیاست هایی مانند حمایت از افراد آسیب پذیر در برابر COVID-19 و از بین بردن مناطق مرده برای کمک های اجتماعی بدون بودجه کافی قابل اجرا نیست.

امور مالی آخرین سنگر محافظت از اقتصاد ملی است. من واقعیت کشورهای خارجی را مشاهده کردم که در آن کشور به دلیل فروپاشی قلعه در باتلاق افتاده است. این در مورد آتش سوزی رودخانه نیست. انتقال بدهی به نسل های آینده ، مظهر خطرات اخلاقی است. با توجه به این واقعیت که هزینه حمایت از افراد مسن طی 20 سال به دلیل سرعت پایین زاد و ولد و پیر شدن جمعیت سه برابر شده است ، جای سوال است که آیا نسل های آینده توانایی کنار آمدن با بدهی های نجومی را دارند یا خیر. پس از بازپرداخت مالی به عنوان یک بانک ، دشوار است. از این به بعد ، دولت باید برنامه بدهی دولت را برای مدیریت ثبات مالی تهیه كند.

[ⓒ 세계일보 & Segye.com, 무단전재 및 재배포 금지]