“اگر شجاعت داشته باشیم که به نور نگاه کنیم ، نور همیشه در آنجا خواهد بود.” این بخشی از یک شعر تبریک است که آماندا گورمن در مراسم تحلیف رئیس جمهور آمریکا خوانده است. دلیل یادآوری آیاتی که در مراسم تحلیف رئیس جمهور کشور دیگری ظاهر شد این بود که محتوایی که در آنها بود مانند یک تجارت خارجی نبود. دلیل این امر آن است که ناامیدی و دردی که ما در دنیای انسان متحمل می شویم کمتر است و ما احساس عزم و اراده می کنیم که فراتر از این حد برویم.

الان چراغ برای ما چیست؟ آیا می خواهیم نور را ببینیم و بدنبال آن بگردیم؟ نور امیدی است که بر تعارضات و دردهای واقعیت غلبه می کند و می تواند یک قطب نما یا سنگ بنای روشن کننده راهی باشد که باید طی کنیم. میکل آنژ دا کاراواسو ، استاد هنر باروک ، هنرمندی است که فراتر از ظاهر درخشان با این تصویر استعاره ای از نور ، امید را در زندگی روزمره معمولی می خواند.

Caravaggio به درستی از یک ترکیب نامتعادل استفاده می کند و از طریق تقابل بین تاریکی و تاریکی فضای دراماتیک را در کل صفحه ایجاد می کند. آنها به روش ناتورالیستی در به تصویر کشیدن دقیق اشیا ug زشت یا زیبا همانطور که بودند پایبند بودند و همچنین با به تصویر کشیدن داستانهای کتاب مقدس به عنوان وقایع عادی در اطراف آنها ، احساس صمیمیت ایجاد کردند.

چنین مشخصه ای در ندای متیو مشهود است. افسر مالیاتی متیو با سربازان مسلح در یک بار معمولی رومی نشسته و پول را حساب می کند. مسیح به او اشاره می کند و از دعوت او صحبت می کند. نور شدید خورشید بر روی مسیح ریخته می شود ، و نور چهره افراد مبتلا به درک را می تاباند. به نظر می رسد نشانه ای از نور آینده است که منجر به اوج درد و درگیری در واقعیت می شود. کاراواجو همچنین اهمیت امید و ایمان به آینده را مطرح کرد و تضاد بین مناطق تاریک و تاریک را به تضاد بین پابرهنه های فقیر و جمعیت متیو با لباس های فانتزی پیوند داد.

از همه مهمتر ، کاراواجو وجود خدا و نور امید را به عنوان توانایی دیدار حتی در زندگی روزمره عادی ترسیم کرده است. تصور می شد که ایمان روش درونی صادقانه یک فرد را روشن می کند ، نه آیین های پیچیده یا رویه های رسمی. طاقت فرسا و دشوار است ، اما صبحگاهی است که برای دیدن نور امید شجاعت می خواهد.

استاد در Ilho Park ، دانشگاه زنان Ewha ، زیبایی شناسی

[ⓒ 세계일보 & Segye.com, 무단전재 및 재배포 금지]